Omuzlarına taktığımız rütbenin marifetiyle parmaklarına tutuşturduğumuz kalemin gücüyle! ben senelerce okudum ''karanlıkların gücü adına güç bende artık'' diyerek topluma tepeden bakan kayıp bir nesil yetiştiriyoruz da ondan...
Marifetin kalemin ucundaki okkada olduğunu zanneden bir nesil...
Sözlerim yanlış anlaşılmasın...
Yaşadığı toplumu hakir görmeden zifiri karanlıktan kurtarmak istiyorsak bunun yegane yolunun elbette okumak olduğunu biliyorum... Lakin; Aşkın değerini bilmeden, on sekizinci yüzyıldan kalma basit materyalist dünya görüşleriyle yetiştirilen gençlerimize okuldan mezun olduktan sonra istikbal sizindir diyerek onları toplum önderleri haline getirmek hem onlara, hemde topluma yapılacak en büyük haksızlıktır..
Sevginin ve hak yolunun kaynağından bir haber idraksiz, kemalsiz yetiştirilen gençler, aydınlığın mutlak penceresinin ancak ve ancak mezuniyet olduğunu düşünür ve arasına karışacağı toplumu cahil bir karanlık, kendisini aydın sıfatına layık bir yüce kişi görür.
Sonrası yandı gülüm keten helva...
''Her dem taze doğarız, bizden kim usanası'' bu sözü söyleyen dertli yunus asıl meselenin her yeni günü doğru okumak olduğunu anlatıyor...
Hayat okulundan mezuniyetin teneşire kadar devam edeceğini bilmeden ve her dem yeni doğan güneşin öğretilerine kendini kapatan kişiler! ben oldum diyerek topluma tepeden bakar ve onları usandırır...
Yaradılanı yaradandan ötürü seven bir nesil toplumun her ferdini ayırt etmeden incitmeden, hor görmeden fikrine, düşüncesine saygı duyar.
Bakın yüzyıllar öncesinden Yunus bu meseleyi çok güzel açıklıyor…
''Yetmiş iki varlığa bir göz ile bakmayan Şer’an evliya olsa hakikatte asidir.''
Bu fikri benimseyemiyorsak, on fakülte bitirsek neye yarar…
Bu şekilde değil toplumu, kendimizi aldatmış olmaz mıyız?
''Gelin tanış olalım, işi kolay kılalım. Sevelim sevilelim, dünya kimseye kalmaz'' Rabbım bu sözü hakkıyla söyleyebilmeyi ve son nefesimize kadar bu duyguyla yaşamayı nasip etsin...
İmza: Son nefesine kadar öğrenmeye çalışan bir meczup...